Ambulatoryjna czy stacjonarna
- Szczegóły
- Nadrzędna kategoria: Zaburzenia psychiczne
- Kategoria: Uzależnienia
Leczenie stacjonarne lub ambulatoryjne
Czas trwania terapii pacjenta uzależnionego jest zróżnicowany w zależności od realizowanego programu i formy jego realizacji.
Powyższy wykres przedstawia skuteczność i rozłożenie w czasie dochodzenia do trzeźwości umysłowej pacjentów w zależności od doboru rodzju terapii.
Detoksykacja
Jak wynika z wykresu, sam detoks nie leczy uzależnienia. Najczęściej pacjenci wracają bardzo szybko do picia a jeśli udaje im się silną wolą nie pić to bez terapii ich umysł jest ciągle pijany.
Terapia indywidualna
Spotkania indywidualne, bez terapii grupowej, bardzo wydłuża czas dochodzenia do trzeźwości. Spotkania z terapeutą 1 czy 2 razy w tygodniu dają już pewne pozytywne rezultaty ale w porównaniu z intensywnym programem 8 tygodniowym terapii grupowej, pacjenci znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka na nawroty choroby.
Tryb ambulatoryjny (na dochodzące)
Najczęściej jest to 8 tygodniowy program codziennej terapii. Zajęcia trwają około 6 godzin dziennie w terapii grupowej z jednoczesna opieką indywidualną terapeuty. Zastosowany element terapii grupowej znacznie przyśpiesza dochodzenie do trzeźwości ale stopień zagrożenia nawrotów jest nadal wysoki a cały proces trzeźwienia umysłu nadal jest wydłużony w czasie.
Terapia stacjonarna
Jest najskuteczniejszym rodzajem terapii.
Wynika to z faktu, że pacjenci opuszczają ośrodek stacjonarny są wyposażeni w narzędzia do życia w trzeźwości. Powracają do swojego środowiska z wiedzą i umiejętnościami pozwalającymi im zachowywać abstynencję. Ale warunkiem sukcesu jest kontynuacja leczenie poprzez pracę na nawrotach (zapobieganie nawrotom). Najlepiej gdyby były to sesje grupowe 1 raz w tygodniu.
Podczas pobytu w Ośrodku pacjenci poznają w teorii to co ich czeka po wyjściu z ośrodka, kiedy trzeba będzie wszystko zastosować w praktyce. Zmierzenie się z rzeczywistością niesie wiele zagrożeń dlatego tak ważna jest opieka terapeuty i niedawnych, współuczestników terapii stacjonarnej.
Przy początkowej terapii w trybie stacjonarnym program podstawowy trwa od 6 do 12 tygodni (różnica wynika z indywidualnych możliwości pacjenta oraz problemów, które pojawiają się w trakcie realizacji programu). Ta część terapii ma pomóc pacjentowi zidentyfikować się z chorobą i stratami, które powstały na skutek jej czynnych objawów, a także zapoznać go z podstawową wiedzą na temat jej mechanizmów, w umiejętności radzenia sobie z głodem psychicznym itp.
Po wyjściu z ośrodka, pacjent kontynuuje terapię w systemie ambulatoryjnym – w kontakcie indywidualnym z terapeutą pracuje nad osobistym planem trzeźwienia oraz uczestniczy w grupie zapobiegania nawrotom. Ten etap trwa ok. 4 miesiące.
Ostatnim krokiem w jego procesie terapeutycznym jest uczestniczenie w grupie zaawansowanej, gdzie w dalszym ciągu odbywa się praca nad osobistym planem trzeźwienia każdego pacjenta, a także omawiane są bieżące problemy, wynikające ze zmiany stylu życia lub/i nawrotów choroby. W tym czasie pacjent może też uczestniczyć w treningach zwiększających jego umiejętności inter- i intapsychiczne oraz, z częstotliwością uwzględniającą jego potrzeby i wskazania, spotyka się indywidualnie z terapeutą.
Cały cykl terapeutyczny w tej postaci (pobyt w ośrodku + forma dochodząca) zamyka się w okresie 1 roku.
Przy wyborze tylko formy terapii ambulatoryjnej, realizacja wyżej opisanego programu rozciąga się w czasie powyżej 1,5 roku.